Kampinoski Park Narodowy

Kampinoski Park Narodowy utworzony został w 1959 roku.

Obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej w pradolinie Wisły, w zachodniej części Kotliny Warszawskiej. W puszczy, która jest pozostałością po Puszczy Mazowieckiej, zaczęto karczowanie polan, uprawę ziemi i budowę osad w XVII w. Osady rozrastały się w miarę powiększania areału rolnego. W XX wieku sytuacja uległa zmianie. Od końca lat 70. ziemia jest wykupywana przez KPN i stopniowo zalesiana, a osadnictwo ograniczane. Na odtworzenie boru potrzeba 150 lat, by powstał najbardziej cenny drzewostan grądowy – 350 do 400 lat.

Powierzchnia parku wynosi 38 544 ha, powierzchnia otuliny 37 756 ha.

W 2000 roku "Rezerwat Biosfery Puszcza Kampinoska" został wpisany na światową listę rezerwatów biosfery UNESCO.
Obszar rezerwatu wyznacza granica otuliny Kampinoskiego Parku Narodowego. Od północy i północnego wschodu stanowi ją prawy brzeg Wisły, od wschodu granica przebiega przedmieściami Warszawy, od południa biegnie rolniczymi obszarami Równiny Łowicko-Błońskiej, natomiast od zachodu granicę stanowi lewy brzeg Bzury.

Administracyjnie rezerwat położony jest w województwie mazowieckim, na terenie 17 gmin: Warszawa-Bielany, Warszawa-Bemowo, Stare Babice, Izabelin, Leszno, Kampinos, Młodzieszyn, Wyszogród, Brochów, Czerwińsk n. Wisłą, Leoncin, Zakroczym, Czosnów, Nowy Dwór Mazowiecki, Jabłonna, Łomianki i Warszawa-Białołęka, wchodzących w skład 6 powiatów: warszawskiego, warszawskiego zachodniego, sochaczewskiego, płockiego, płońskiego i nowodworskiego.

Przeważająca część rezerwatu leży w gminach Izabelin, Stare Babice (18% gminy - w strefie buforowej, 80% - leży w otulinie parku, strefa przejściowa), Leszno, Kampinos, Brochów, Leoncin, Czosnów i Łomianki, obejmując w całości lub prawie w całości ich powierzchnię. Powierzchnia zajmowana przez rezerwat w pozostałych 9 gminach jest dużo mniejsza

STREFY
Zgodnie z wymogami programu UNESCO „Człowiek i Biosfera" rezerwat ma trzy strefy: centralną, buforową i przejściową.

Strefa centralna, zwana rdzeniem, obejmuje obszary ochrony ścisłej Kampinoskiego Parku Narodowego z przyległymi do nich cennymi pod względem przyrodniczym terenami. Jej najważniejszą funkcją jest ochrona naturalnych zasobów i procesów przyrodniczych.

Strefa buforowa leży w całości na terenie Kampinoskiego Parku Narodowego. Tworzą ją obszary objęte ochroną czynną i krajobrazową. Strefa ta służy realizacji różnych form ochrony aktywnej, jak np. przebudowa drzewostanów w celu ich unaturalnienia, zalesianie gruntów wykupionych bądź pozostawienie ich do sukcesji naturalnej lub sterowanej (renaturyzacja bagien, wrzosowisk, zarośli) itp.

Strefa przejściowa obejmuje całą otulinę Kampinoskiego Parku Narodowego wraz z fragmentami Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Jest to strefa o dużych walorach przyrodniczych (m.in. 8 rezerwatów przyrody), gdzie dopuszcza się gospodarowanie człowieka oparte na zasadach zrównoważonego rozwoju.

Jednakże działalność człowieka w żadnym wypadku nie powinna degradować przyrody tej strefy, a tym bardziej nie powinna negatywnie wpływać na strefę wewnętrzną i buforową.

KPN